half Februari

Hoi trouwe blogvolgers daar zijn we weer. Ditmaal is de blog geheel gewijd aan onze vakantie. Voor degene die niet geinteresseerd zijn..... lekker verder surfen op het internet dan.

De zomerperiode is voor ons onverwacht erg druk geworden dus konden we er maar een weekje tussenuit. We hebben al onze klanten een weekje doorgeschoven. Gelukkig hadden onze klanten begrip voor de situatie.

waar zijn we naar toe geweest? We zijn gewoon in eigen land gebleven! We hebben nog lang niet alles gezien hier. We zijn vertrokken vanuit Auckland naar Waihi Beach, Whakatane, Gisborne, napier, Wellington.

van daaruit zijn we met de boot overgestoken naar Picton, Nelson en uiteindelijk naar ons einddoel: Golden Bay en het Abel Tasmanpark.

Uiteindelijk zijn we via Wellington en Lake Taupo naar huis gereden.

Uiteraard zit niemand te wachten op ellenlange verhalen over wat we allemaal gezien hebben, wat we gegeten hebben en hoe laat we naar bed zijn gaan gegaan dus houden we het kort.

We zijn dus vertrokken met de auto annex travelsleeper richting de Oostkust. Onze eerste lunchstop was op het strand van Waihi Beach. Daar hebben we een boterham gegeten met een plakje ham, schijfje tomaat, zout en peper en een lekker sausje erop.......Och we zouden het kort houden he?

Via de prachtige kustweg met uitzicht op de bergen en prachtige wolkenpartijen kwamen we tegen de avond in Whakatane aan.

Daar vielen we met de neus in de boter! Er was namelijk een viswedstrijd gaande en de eerste schepen kwamen binnen met de vangst. We konden bij de weegschaal een mooi plaatsje bemachtigen zodat we de binnenkomende vangst konden bekijken (en ruiken). In de haaiklasse won een visser met deze Mako shark.

Maar de grootste vangst van de dag was deze 96.8 kilo zware gestreepte marlijn!

Na onze eerste nacht geslapen te hebben in de auto werden we tegen 5 uur in de ochtend gewekt door vertrekkende boten voor de 2e dag van de viswedstrijd. Weer onderweg hebben we ons ontbijtje langs de weg geplukt (bramen).

Aangekomen op een camping in Napier kwamen we erachter dat de waterkan was leeg gelopen op de dekens en het matras. Gelukkig konden we nog de laatste uren zonneschijn meepikken om alles droog te krijgen.

Napier dus. Een groot deel van het stadje is bebouwd met huizen in Art Deco stijl. Door deze kenmerkende bouwstijl en de relatief zachte kleuren van die tijd geeft dit wel een gemoedelijke sfeer. de omgeving is verder niet bijzonder.

Langs de kust kom je nog veel van deze karacteristieke houten huisjes tegen.

Uiteindelijk kwamen we in Wellington aan. Hoewel deze stad de bijnaam Windy Wellie heeft was het een prachtige windstille dag en een lange zwoele avond.

Omdat we de volgende dag al vroeg in de ochtend vertrekken met de boot besloten we weer in de auto te slapen. We stonden mooi geparkeerd langs het strand met uitzicht op de haven en de stadslichtjes. Ook dit keer weer ging het slapen niet helemaal als gepland. Aan de overzijde van de haven staat namelijk het stadion waar die avond een concert was van ACDC! En geluid over water draagd ver mensen! Een pokkeherrie! Vermoedelijk heeft niemand goed geslapen in Wellington.

De volgende ochtend (6 uur) was het slecht weer geworden. Veel wind, slagregens en donkere wolken voorkwamen dat we ook maar een beetje zicht hadden op de stad vanaf de boot. Eenmaal op volle zee hadden we huizenhoge golven! De boot zat overvol met ACDC aanhangers die op weg naar huis waren. Beeld je even in......ACDC fans, veel gezopen de hele nacht lang om een hotel uit te sparen, huizenhoge golven..... 1 en 1 = 2 ....Kotsen! Wij hebben het gelukkig binnen kunnen houden.

Het laatste deel van de oversteek naar het Zuider eiland ging via de Queen Charlotte sounds. Het was het alweer zonnig weer zodat we vanaf het zonnedek konden genieten van het prachtige Karstenlandschap. (Via de natuurlijke baai bij Wellington rechts op de foto naar Links tussen de eilanden door.)
Uiteindelijk op het Zuidereiland aangekomen zijn we via Nelson naar Kaiteriteri gereden. Door het goudkleurige zandstrand en het hemelsblauwe water lijkt het wel een paradijsje!

Voordat we bij ons einddoel aankomen moesten we nog eerst door de bergen rijden. Vanaf de top hadden we een prachtig uitzicht op de zee en de Golden Bay vallei.

De bergen bestaan grotendeels uit massief graniet. Door eeuwenlange verwering van het graniet ontstaan een soort miniatuur bergen die niet mis zouden staan in een Japanse tuin. mischien moet ik daar eens een handeltje in beginnen...

Uiteindelijk kwamen we aan in The Golden Bay en het Abel Tasman park. Vanuit de camping zijn we door het park gereden. De weg bestaat uit alleen maar grint- en modderpaden waardoor onze 4x4 goed van pas kwam.

In het park vindt je prachtige riviertjes, watervallen, kronkelende kustlijnen en verzichten.

Op de camping konden we via internet nog even de situatie thuis bekijken. Dat was even slikken! Volgens Google streetvieuw zagen we dat ons huis was afgebrand!

Ach wat kan ons dat wat schelen? We genieten gewoon door van de vakantie en dan zien we wel weer!

Op de camping heb ik nog even mijn "masterchef" kunsten nog uitgevoerd.

Nabij de camping zijn we nog naar Pupu Springs geweest. Deze bron behoort tot de top 3 van de helderste waterbronnen. Vanaf een plateau kan je op 40 meter diepte de bodem zien!

De prachtige bergroutes zijn geen van allen voorzien van vangrails. Ook hier weer geld op zijn Brabants: Een goed chauffeur kan overal deur!

Het blijft eindeloos genieten van de prachtige (lege) zandstranden en het heerlijk koele blauwe water.

Op de terugweg naar de boot zijn we nog een dagje blijven staan in Kabel Bay. Vanaf deze locatie werd de eerste directe verbinding ( rond 1800 zoveel) naar Australie gelegd. Een Telexbericht naar Londen ging via 30 grote steden de wereld over om uiteindelijk aan te komen. Ook hier weer is het uitzicht geweldig!

Uiteindelijk zaten we weer op de boot naar Wellington. Ditmaal geen storm of regen maar prachtig weer. De zuure kotslucht van de heenreis was inmiddels verdwenen.

Ditkeer geen ACDC fans aan boord maar wel meerdere vrachtwagen met van die wolbeesten.

Van Wellington zijn we over de Desert road langs Mt Ruapehu richting huis gereden. Ondanks de lange en hete zomer ligt er nog steeds sneeuw op de toppen.
De laatste overnachting lagen we aan een rivier. De Rivier heeft in de loop der eeuwen een enorme canyon geslepen in het gipsplateau.

En Toen.....waren we weer thuis. Helaas....... nog even de statistieken. We hebben in totaal 2500 km gereden en in totaal 115 flossum's geteld. Wat? Flat possums. Deze dieren worden hier met de regelmaat van de klok dood gereden en de taak van de bijrijder (De turf-smurf) was deze te tellen. Ach je moet wat he als je in zo'n saai land woont.

Helaas zit de zomervakantie er nu voor ons op. Het enige wat nog gedaan moest worden is een paar weekjes zomerzon in pakken voor de volgende vakantie.

Dat was het weer voor even. Tot blogs!