Jubileumblog "2 jarig bestaan"

Daar zijn we weer en het is feest! Feest? Jawel onze blog bestaat 2 jaar (hoe houden we het toch vol?).
Hoe moeten we dit gaan vieren? Nou het antwoord kwamen we tegen toen we een reisbureau voorbij liepen......Mijn oog viel op een aanbieding voor een spotprijs! Door een annulering (sterfgeval) waren er nog 2 plaatsen vrij voor een korte surprise groepsreis van 6 dagen. Er was echter wel een probleem......
Morgen vertrekken! Shit! Weet je wat? We doen het gewoon! Het kostte even wat tijd voor mij om klanten door te schuiven en Marietje kreeg het uiteindelijk ook geregeld.

Om 4 uur in de nacht kwamen we aan op het vliegveld en kregen we onze tickets.
De verrassingbestemming? Kenia! Na bijna 14 uur vliegen zagen we door het raampje dit........


We kregen het vage vermoeden dat we er bijna waren! Na een wat ruige landing stonden we dan eindelijk op het vliegveld van Nairobi.


Al na enkele minuten werden we opgepikt door de organisatie die onze groep (16 personen) in een veel te klein busje naar een hotelletje bracht op zo'n 2 uur rijden buiten de stad. Iedereen was moe van de vlucht en had last van een jetlag. De reis is maar 6 dagen waarvan bijna 2 dagen vliegen dus tijd om te rusten was er niet. Terwijl we wachten op de safaribus ontmoeten we Ronald en Sonia. Zij zijn met ons de enige kiwies en dat schept al gauw een band. Het was erg fris dus moesten we warme kleren aan. Die hadden we bij ons maar niet genoeg voor 6 dagen!


Na 2 uur kwam dan eindelijk de safaribus aan. We laden gezamenlijk alle benodigdheden, koffers en tassen onder in het ruim en gaan op weg.

Vanuit Nairobi rijden we 4 uur richting Mount Kenia. Onderweg passeren we eerst nog even de sloppenwijken waar je minder vrolijk van wordt. Uiteindelijk rijden we tussen de thee- en ananasplantages en later nog door open
savanne afgewisseld door regenwoud.

Onderweg worden we toegezwaaid door schoolkinderen. Uiteindelijk komen we in ons tentenkamp aan.

Het kamp bestaat uit 30 tenten die door verschillende organisaties worden gebruikt. Hierdoor krijg je een beetje het gevoel toeristenvee te zijn maar we mogen niet klagen want we zijn immers onverwacht in Afrika! Totdat.... bleek dat onze tent aan de rand van het kamp stond hetgeen Marietje wat nerveus maakte! De eerste de beste hongerige leeuw en wij zijn het haasje/gazelle.

Hoe dan ook, de tent zag er gezellig uit! Ik heb toch maar uit veiligheid en voor Marietjes gemoedsrust mijn Zwitsers multi-tool zakmesje onder het hoofdkussen gelegd. Na een onrustige nacht (leeuwengebrul en hyena geblaf/jank) rijden we door langs de Mount. Helaas is het zeer mistig en we zien helemaal niets! We kunnen helaas niet wachten tot de mist optrekt we moeten verder.

Voor de lunch stoppen we in een dorpje waar de bevolking ons staat op te wachten. We worden vriendelijk verzocht uit te stappen zodat we traditioneel kunnen worden verwelkomd door de bewoners. Wat kunnen die gasten hoog springen! Na afloop kwam uiteraard de hoed langs voor een fooitje. Ik vraag me af of ze wat kunnen met mijn oude Turkse lire's. Een fooitje van 5.000.000 lire lijkt heel wat! Ten minste die indruk kreeg ik wel toen ze de nulletjes telden.

Na een lange rit over slechte wegen vol gaten komen we aan bij de Equator. Hier is het alweer frisjes dus iedereen weer omkleden om vervolgens te poseren onder het bord. Verder was er eigenlijk helemaal niets.

Na een uurtje komen we aan bij lake "Naivasha" temidden van de grote slenk.

Eindelijk zien we dan waarvoor we gekomen zijn......Beestjes! Langs de oevers zien we miljoenen flamingo's, krokodillen, olifanten en zelfs een visarend.

Tussen de papyrusbegroeiing zien we ook nijlpaarden. Waarom heten deze beesten eigenlijk nijlpaarden? Dit is toch niet de nijl? Ik dwaal weer af....waar was ik? Eeeh o ja, de vriendelijke bevolking bestaat uit 2 stammen Samburu's en Turkana's genaamd. Deze mensen wonen langs de oevers en (over)leven hoofdzakelijk van visvangst (en toeristen). En dan zien we plots Olifanten oversteken!

Op de aangrenzende graslanden zien we buffels......

eeeeeh, hartebeesten of zo......

De kroonprins van Afrika..........

We zagen op het juiste moment zelfs nog een cheeta een gazelle besluipen. Helaas voor de cheeta en gelukkig voor de gazelle vloeide er geen bloed, slechts gekrenkte trots voor het poesje.
Uiteindelijk komen we na een zeer vermoeiende, maar geweldige dag, aan bij een ander tentenkamp. Hier verblijven we 2 nachten. Ditmaal slapen we in het midden. De volgende dag bleek echter dat bijna niemand geslapen had van de (enge) geluiden maar wij waren als een blok in slaap gevallen. Deze ochtend stond er een bezoek aan een olifantenweeshuis op het programma.

Voor een fooi mocht je hier de weesjes melk geven. Uiteraard kwamen hier weer die (waardeloze) Turkse lires van pas. Ik werd door Marietje uitgemaakt voor "Zuinige nieuwe Zeeuw" oftewel eens een Hollander altijd een "Hollander"!

Naast de prachtige natuur, zien we als we kleine dorpjes passeren ook deze aandoenlijke taferelen.

Na opnieuw weer veel dieren gezien te hebben komen we weer terug in het tentenkamp. 's Avonds aten we in de gezamenlijke ruimte een heerlijk diner. Het is onvoorstelbaar wat de koks hier midden in de savanne bekokstoven! De geroosterde zeeboe (bultrund) was zalig mals! Na achteraf veel te veel gedronken te hebben vallen we in diepe slaap.

De volgende ochtend vertrekken we al om 6 uur richting de Mara river. We krijgen maar niet genoeg van de vergezichten en de prachtige dieren!

Ditmaal was Marietje aan de beurt om de beestjes eten te geven. Giraffen hebben een hele lange.......eeeeuh....blauwe tong.

Toen we verder reden kregen we een klapband. Dit is ook geen wonder gezien de rijstijl van onze chauffeur. Ronald wist ons te vertellen dat Jimmy, zo heette onze chauffeur, de grootste fan van de "Dukes of hazard" was. Alles best, maar imiteer die gasten in je eigen tijd en niet met een bus met M&M achter op de bank! Omdat we toch stil stonden greep Sonia de kans om haar maag effe leeg te gooien.

Terwijl we wachten komt er een man langs die Marietje wel wil ruilen voor een camel. Een kameel? Jodokus kwak! Dat is een dromedaris en geen kameel! En bovendien ruil ik niet 2 bulten in voor 1! Nee, Marietje ruil ik niet in voor geen goud! Later vertelde Ronald dat met de naam "camel" zowel een kameel als een dromedaris bedoeld wordt. Ja, wist ik veel? Na 2 uur kwam er dan eindelijk iemand langs met een reserveband en konden we verder rijden.

Onze laatste middag bezoeken we een "Manyatta" Village oftewel een Masaidorp.
Uiteraard worden we weer hartelijk verwelkomd door de bevolking met een dans en........een drankje gemaakt van melk en runderbloed! Gadverdamme!!!!! Weigeren is er niet bij, dat zou een zware belediging zijn, werd ons wijs gemaakt. Sonia, inmiddels enkele kilo's afgevallen, besloot maar weer eens haar maag leeg te gooien. Uiteindelijk brengt de bus ons weer naar het tentenkamp en is de dag van vertrek alweer veel te snel gekomen.

Na het ontbijt worden we weer naar het vliegveld gebracht en voor we het wisten vlogen we weer naar huis. We hebben genoten van deze veel te korte, zeer intensieve vakantie. De overweldigende pracht van het landschap en de dieren maakte alles meer dan goed. Tot slot nog een mooie afsluiter.

En toen liep de wekker af en bleek bovenstaand allemaal maar een droom, maar wel een hele mooie...

We pakken het gewone leven weer op .....nou ja gewoon? Pasen staat voor de deur! Op Goede vrijdag gaan hier alle winkels dicht! Ja, niets bijzonders toch? Toch wel want er zijn maar 2 dagen per jaar dat alles dicht gaat hier in Auckland met kerst en Goede Vrijdag. Dit betekent dat dus na een dag niet kunnen winkelen het stervensdruk is op zaterdag. Dus wij naar Silviapark, effe weer lekker onder de mensen.

Sylviapark is een Mall, 24 hectare groot, 200 winkels onder 1 dak en meer dan 5000 parkeerplaatsen en..... die waren allemaal vol! Uiteindelijk waren we 10 minuten binnen en......toen ging plots het brandalarm!

Kun je het je voorstellen:

Pakweg 10.000 mensen die allemaal tegelijk naar buiten willen.
De mensen in de 10 bioscoopzalen allemaal tegelijk op de roltrap!

Alle klanten uit de 200 winkels moeten ineens naar de centrale gang geleid worden.

Mensen in restaurants worden buiten gezet met een bord nog in de hand want een kiwi laat zomaar geen maaltijd aan zijn neus voorbij gaan. We dienen nog even te vermelden dat je in NZ in veel restaurants vooraf betaald en dan pas eten krijgt. Makkelijk toch? Kun je weggaan wanneer je wilt en iedereen heeft netjes betaald! Chaos alom, uiteindelijk bleek het vals alarm.

En toen werd het Pasen!

Herinneren jullie de vorige blog nog waarin ik vertelde dat ik de paashaas naar de "eeuwige jachtvelden" heb geholpen? Welnu, we hebben hier het probleem opgelost met de "schildhaas" of "paaspad".

Een schildhaas gaat niet zo heel snel dus........ geen paaseieren met pasen! Vermoedelijk worden ze pas in juli/augustus afgeleverd. Uiteindelijk vonden we een passend alternatief........ Feijoas! Fi..wat? Een feijoa ofwel ananasguave is een vrucht ter grootte van een ei en die groeien hier overal in tuinen en fruitkwekerijen. Doordat ze makkelijk "kneuzen" worden ze weinig geexporteerd en zijn dus alleen plaatselijk te koop.

Zo houden wij kiwies het groene imago van New Zealand hoog! Staat ook best leuk met het paasontbijt Feijoas, jus d'orange, muffins en hot crossbuns. Een crossbun is een soort mini paasstol welliswaar zonder spijsvulling.

's Middags zijn we naar een fantastisch optreden geweest van "Ester easter". Zij is wereldberoemd in New Zealand, net als "L en P", maar da's een ander verhaal. Haar stem klinkt als Pavaroti en volgens velen heeft ze mooiere benen dan Tina Turner!

De oudste zoon van de paashaas zal komend jaar de zware taak van zijn overleden vader (hij rust in vrede in onze vriezer) gaan overnemen. Hij is alvast gestart met de productie van nieuwe paaseieren voor 2010!

Tot blogs!